Drive-By Truckers heeft een lange weg moeten afleggen om te komen waar de band nu is. Een weg die de meeste bands nog steeds moeten gaan, als ze niet op de vleugels van de nieuwste hype kunnen meeliften. Met name in het zuiden van de Verenigde Staten (de bandleden komen zelf uit Georgia en Alabama) is de band uitgegroeid tot een begrip. Vanaf de release van hun debuutalbum was de Amerikaanse pers reeds laaiend enthousiast. De uitgelezen mix van alternatieve country, roots, rock, Americana, blues en punk - ook wel Southern rock genoemd - sloeg duidelijk aan bij het Amerikaanse publiek. Naar hun grote voorbeelden Lynyrd Skynyrd en the Allman Brothers Band begonnen ook de muzikanten van Drive By Truckers de wereld over te touren met hun muziek. En niet zonder succes. Begin jaren negentig behoorde DBT tot de eerste generatie bands die de mogelijkheden van het internet ging benutten en mede daardoor had de band een groep fans aan zich weten te binden. Met een veelvoud aan elektrische gitaren, bas, drums en de traditionele instrumenten mondharmonica en banjo bleek de band live ook aanstekelijk te spelen. De afwisseling op het vocale vlak zorgt voor de broodnodige variatie: afwisselend zanger, zangeres en samenzang.

In 1998 verscheen hun debuutplaat "Gangstabilly", maar hun  gloriejaren kende de groep vanaf 2001 toen ze singer-songwriter Jason Isbell aan de microfoon lieten plaatsnemen en nummers lieten componeren. Diens toenmalige echtgenote Shonna Tucker nam de rol van bassiste in de band voor haar rekening. Na vijf jaar verliet Jason Isbell zijn vrouw en de band en ging hij op zoek naar een succesvolle solocarrière.  DBT besloot echter om ongestoord verder te doen met dat waar ze goed in zijn en waarin ze zich ondertussen een stevige reputatie hadden opgebouwd, namelijk het brengen van alt.country- en rockmuziek. Na het vertrek van zanger en liedjesschrijver Jason Isbell blijken ook de andere muzikanten uitstekende songs te kunnen schrijven. De hoofdmoot van het repertoire blijft natuurlijk Patterson Hood en Mike Cooley, twee mannen, met ieder hun eigen stijl. Patterson Hood is een forse kerel met een zwarte baard en een stemgeluid dat herinneringen oproept aan de doorleefde tenoren van Neil Young en Kurt Cobain. De andere, Mike Cooley, kunnen we best omschrijven als iemand met het uiterlijk van Gram Parsons, gecombineerd met een schuurpapierstem. Na twee succesvolle samenwerkingen op de comebackplaat "The Scene Of The Crime" van Betty La Vette en op "Potato Hole" van de legendarische organist Booker T. Jones, besloot de band om zich nog eens volledig te smijten op het realiseren van eigen albums. De cd’s "The Big To Do" uit 2010 en "Go-Go Boots" uit 2011 waren het tastbare resultaat van deze hernieuwde intensifiëring. De jubileumplaat "English Oceans" (2014) was het eerste zonder bassiste Shonna Tucker die eind 2011 de groep had verlaten en in 2012 vervangen werd door Matt Patton. Brad Morgan speelt sinds 1999 in de huidige bezetting op drums, terwijl Jay Gonzalez sinds 2008 de keyboards voor zijn rekening neemt.

DBT is altijd al een band geweest die een verhaal wou vertellen en die er niet terug voor deinsde om uit te komen voor haar mening. Anno 2016 zijn de Verenigde Staten een hopeloos verdeeld land. Dus pakt de band op hun album "American Band" uit met hun 'State of the Union'. De twee songschrijvers die niet langer stil aan de zijlijn kunnen blijven toekijken hoe hun land zichzelf op sociaal en interraciaal vlak de dieperik in helpt benadrukken dit ten volle om dan ook zaken uit te spreken die niet langer stil gehouden mogen worden. Hoewel ze hun wortels in het diepe zuiden van de VS hebben, bewijst DBT op dit album wederom een band te zijn die er niet voor terugdeinst om platen uit te brengen die beenhard tegen het huidige politieke klimaat in de Verenigde Staten ingaan en levert de band al bij al een moedig album af, hun meest expliciet politieke album uit hun carrière. Daarom waren de verwachtingen wederom hooggespannen voor het album "The Unraveling" dat begin vorig jaar verscheen. Deze plaat kwam tot stand na een pauze van drie jaar, waar het writersblock van het schrijversduo Mike Cooley en Patterson Hood de voornaamste oorzaak lijkt te zijn. Ditmaal minder politiek getinte teksten, en gaan de songs meer over dagelijkse absurditeiten en emoties en blijven ze dichter bij de schrijvers zelf, waardoor hun kijk naar hun thuisland goed naar voren komt, en zich hier dan ook kritisch over uitlaten.

Om deze plaat te promoten was een wereldtour voorzien waarbij de band vorig jaar in juni voor een optreden, Amsterdam, en De Roma in Antwerpen zouden aandoen, maar deze tour eindigde voor hij goed en wel begonnen was. Stilzitten was geen optie en daarom dook de band opnieuw de studio in, en levert de band in oktober, haar tweede uitstekende album van vorig jaar af. In muzikaal opzicht borduurt "The New OK" voort op "The Unraveling". Negen tracks zijn wederom opgenomen in de legendarische Sam Phillips Recording Service in Memphis, door GRAMMY Award-winnende ingenieur Matt Ross -Spang (Jason Isbell, Margo Price) en oude DBT-producent David Barbe. Een deel van de songs was al opgenomen bij de sessies voor het vorige album, vandaar ook de song "The Unraveling" op dit album, gezongen door bassist Matt Patton. En feitelijk is dit Patton's eerste optreden als zanger op een DBT album en hij is een welkome aanvulling. Zijn stem op "The Unravelling" laveert tussen die van Conor Oberst en Joey Ramone. Dit nummer is een rauwe, punkachtige rocker, waarin Patton het slechte nieuws brengt met meer vrolijkheid dan strikt genomen normaal is. Maar de band speelt weer als vanouds zonder opsmuk de pannen van het dak en bijt zoals gebruikelijk van zich af in door realisme gekleurde teksten. Die gaan niet alleen over de gevolgen van corona in de Verenigde Staten, maar ook over de ongehoorde presidentsverkiezingen en de onuitroeibare rassenongelijkheid in "Watching The Orange Clouds" die tot de dood van George Floyd in Minneapolis leidde en gaan in het titelnummer over de protesten in Hood’s tegenwoordige woonplaats Portland.

Zoals met vele bands hier dus ook nieuw 'lockdownmateriaal'’, maar het blijft tekstueel precies wat je verwacht van DBT: bevlogen en felle teksten, zonder enige terughoudendheid. Zoals Hood’s pijn, woede en schaamte zijn best voelbaar in zijn warmbloedige rootsrocksongs. 'Fascism’s knocking and Trump says: let them in', zingt hij in "The Perilous Night". Geen van de andere nummers hier klinken zo boos of zo hard als in dit nummer, ja, vele zijn politiek maar er is meer droefheid, een melancholie die weerspiegeld wordt in de grooves. "The New OK" is natuurlijk helemaal niet OK. We zitten er allemaal middenin, proberen nog steeds ons leven te leven, maar we kunnen en willen niet vergeten dat het niet altijd zo geweest is en dat het in de toekomst ook niet zo hoeft te zijn. Soms ben je te moe om boos te zijn en wil je gewoon dat iemand je ontbijt kookt. "Sea Island Lonely" heeft een soort of melodie dat je op één van Hood's zijn soloplaten zou kunnen vinden, maar er is een extra laagje soul toegevoegd door de prachtige, zonovergoten toetsen van Jay Gonzalez en een parmantige blazerssectie. De steeds groeiende spanning is tussen de regels door te horen als Hood smeekt "If you see me in the morning won’t you please say something kind to me?” and “…tell me that you love me, that this life is how it’s meant to be”. Jesus, who can’t relate to that?". Hoewel niets hier zo mooi is als "Sea Island Lonely", is de kalmerende balsem van Jay Gonzalez's toetsen bijna altijd aanwezig in "The New OK", en voegt een ouderwetse R&B warmte toe aan het geheel, hoe somber de teksten ook worden.

Als afsluiter, zowaar een cover, "The KKK Took My Baby Away" van The Ramones, wederom gezongen door Matt Patton,  is vrij rechttoe rechtaan en het mag gezegd, deze versie vlamt als het origineel van The Ramones, en sluit dan ook deze plaat op een wrange, speelse manier af. "The New OK", is niet netjes en opgeruimd, of definitief of helemaal bij zijn verstand, het is een product van zijn tijd, maar als zodanig is het precies wat we nodig hebben. "The Unraveling" was reeds een fijn album, maar waar dat album voor de argeloze luisteraar misschien wat te onrustig kan zijn, is "The New OK" waarop hun songs qua muzikaal peil als vanouds klinken, voor een groter publiek geschikt, en bevestigt DBT haar status als een van de beste bands van het moment.